De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren: kleurrijke reis door het verleden

Titel
De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren
Auteur
Haruki Murakami
Vertaling
Jacques Westerhoven
Uitgeverij
Atlas Contact
Jaar
2014
Pagina's
364

In zijn studentenperiode leeft Tsukuru Tazaki met constante gedachten aan de dood. Hij is helemaal alleen. Zijn oude vrienden, die achterbleven in zijn geboortestad toen hij in Tokyo ging studeren, willen hem van de ene op de andere dag niet meer kennen. Tsukuru wordt ouder, studeert af, vindt een baan en start een carrière en een relatie. Toch blijft het verlies van zijn jeugdvrienden hem achtervolgen totdat hij de stap zet om uit te zoeken wat er al die jaren geleden is gebeurd. Langzamerhand wordt de reden van dit onverwerkte verdriet ontrafeld, een mysterie dat me tot de laatste bladzijde bleef boeien. Ik genoot van het prachtige De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren.

De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren - Haruki Murakami

De prijs van vriendschap

In De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren neemt Haruki Murakami je mee naar Tokyo, waar de zesendertigjarige Tsukuru werkt voor de spoorwegmaatschappij. Hij is gek op stations en het kijken naar vertrekkende en aankomende treinen, dus dit is zeker een droomjob voor hem. Wanneer hij Sala ontmoet, heeft hij het gevoel dat deze vrouw wel eens de ware voor hem zou kunnen zijn. Hij heeft zich nog nooit eerder zo gevoeld. De liefde lijkt wederzijds, maar Sala wil pas een serieuze relatie met Tsukuru als hij zijn problemen uit het verleden het hoofd biedt.

Proberen je eigen waarde te bepalen is net zoiets als iets weten wat geen meetbare eenheden heeft. De naald houdt niet met een klikje op één plaats stil.

Onze protagonist is namelijk niet zo gelukkig als je zou denken. Hij draagt een enorm verdriet met zich mee. Hij kan al die jaren later nog altijd niet verkroppen hoe zijn jeugdvrienden hem opeens links lieten liggen toen hij in Tokyo ging studeren. De hechte vriendschap tussen Tsukuru en de Rooie, de Blauwe, Zwartje en Witje begon in hun tienerjaren. Toen Tsukuru hun stadje Nagoya achter zich liet om te gaan studeren, hielden de vrienden in eerste instantie contact. Maar op een dag kreeg hij een telefoontje waarin hem verteld werd dat ze hem nooit meer wilden zien. Waarom? Tsukuru wist het niet. De hierop volgende maanden dacht hij vaak aan zelfmoord. Zo hard was de klap aangekomen. Uiteindelijk krabbelde hij weer op en is hij goed terechtgekomen bij de spoorwegmaatschappij. Op aanraden van zijn vriendin Sela besluit hij om nu eindelijk eens uit te zoeken wat er gebeurd is al die jaren terug. Maar hoe dieper hij in het verleden graaft, hoe hoger de prijs van vriendschap blijkt te zijn.

Jaloezie is de meest hopeloze gevangenis ter wereld. Dat komt doordat de gevangenen zichzelf erin opsluiten. Je stapt er zelf in, doet zelf vanbinnen de deur op slot en gooit zelf de sleutel door de tralies naar buiten.

De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren - Haruki Murakami

Levensechte dialogen verdriet en humor

De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren vertelt een ontroerend verhaal waarin de protagonist op zoek gaat naar zijn verloren vrienden. Wat is er al die jaren geleden gebeurt? Waarom werd de vriendschap zo plotsklaps beëindigd? De dialogen tussen de oude vrienden zijn prachtig, levensecht en eerlijk. Langzaam maar zeker ontdek je wat er tussen de vrienden in is komen te staan. Daarnaast gaat Tsukuru ook op reis naar Finland, omdat iemand uit de vriendengroep daar naartoe verhuisd is. Deze reis is heel bijzonder voor Tsukuru en dat merk je als lezer.

De schrijfstijl van dit boek vond ik echt fantastisch. Er zitten zoveel mooie quotes in. En ergens is het ook een soort van aanklacht tegen onze Facebook-maatschappij, als je tussen de regels door leest. Daarnaast zitten er ook veel grapjes in het verhaal, bijvoorbeeld wanneer Tsukuru denkt dat alle Finnen die hij ontmoet met one-liners over het leven zullen komen. Wat ik ook erg tof vond, waren de vele verwijzingen naar kleuren (en dus eigenlijk de manier waarop de titel in het verhaal verwerkt is).

“Ideeën zijn net baarden: mensen krijgen ze alleen als ze volwassen worden,” zei Tsukuru. “Dat heeft iemand ooit eens gezegd, maar ik ben vergeten wie.”

Ondanks dat het boek aan het einde niet helemaal ‘af’ lijkt (want hoe zit het nou met die geliefde van Tsukuru?), heb ik er ontzettend veel plezier aan beleefd. Een mooie schrijfstijl en ook een mooie boodschap; blijf niet hangen in het verleden, treur niet om wat had kunnen zijn en leef voor de volle 100%. De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren was voor mij een zeer fijne kennismaking met Murakami en ik ben zeker van plan om meer boeken van deze Japanse auteur te gaan lezen.

Haruki Murakami weet op overtuigende wijze een universele angst in beeld te brengen: de angst om kleurloos te zijn. Saai. Een leeg vat zonder emoties. De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren nam me mee naar Tokyo en zelfs naar Finland. Een prachtig boek over vriendschap en liefde met een duister kantje. 

De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren - Haruki Murakami

Meer leestips?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief
en ontvang ongeveer maandelijks verse boekentips!